Σε μια «κατάθεση ψυχής», σύμφωνα με την ίδια, η Βίκυ Σταμάτη - Τσοχατζοπούλου αποκαλύπτει στη Realnews τις προσωπικές της σημειώσεις, που αποτελούν -όπως λέει- έναν τρόπο να διατηρεί επαφή με τον 7χρονο γιο της, ο οποίος από την ημέρα του εγκλεισμού της ζει με τους υπερήλικους γονείς της. Μέσω αυτών εξωτερικεύει και τα συναισθήματά της για την κατάσταση που βιώνει ως έγκλειστη 14 μήνες τώρα για πράξεις που, όπως υποστηρίζει, αγνοεί.

«Προσπαθώ να υπομείνω...»

Το πρώτο σημείωμα αφορά, σύμφωνα με τον τίτλο του, «στην περίοδο προσαρμογής - στην απώλεια» και έχει ημερομηνία 26 Ιουνίου 2013.

«Είτε το θέλουμε είτε όχι, η ζωή περιλαμβάνει συχνά μη αναστρέψιμες, αναπόφευκτες καταστάσεις. Πόσο μπορούμε να σταθούμε άξιοι των δυσκολιών μας και να τις «κουβαλήσουμε» διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας και την αίσθηση για την αξία και το νόημα της ύπαρξής μας;

Στην κατάσταση του αρχικού σοκ ο πενθών άνθρωπος έχει ανάγκη να εκφράσει το παραλήρημά του, που στην ουσία κρύβει τη βαθιά του θλίψη. Είχα ανάγκη να προσπαθήσω να “χωρέσω” την ένταση και το παράλογο... των όσων βιώνουμε, βιώσαμε...

Αισθάνθηκα ότι οι άνθρωποι συνήθως περνάμε διάφορα στάδια “πένθους”. Πιο χαρακτηριστικά είναι: Το αρχικό σοκ της απώλειας, το στάδιο της άρνησης, το στάδιο διαπραγμάτευσης του “τι άλλο θα μπορούσε να έχει γίνει”, και το στάδιο του θυμού, έως ότου φτάσουμε στην αποδοχή του γεγονότος!!!

Αυτή δεν ήταν μια διαδικασία διανοητική. Είναι μια διαδικασία αισθαντική που προϋποθέτει εύρος καρδιάς, σύνδεση με το κέντρο μας και την πηγή ζωτικότητας μέσα μας.

Με άλλα λόγια προσπαθώ να “χωρέσω” μέσα μου το άτομο και να υπομείνω, τόσο το συγκεκριμένο γεγονός, αυτό της απώλειας, όσο και τα έντονα, αιφνίδια και παράλογα συναισθήματα που βιώνω»