Όταν το ερώτημα της μονογαμίας τίθεται μόνο με όρους κοινωνικούς, είναι φυσικό να εγείρει αμφισβητήσεις και αντιδράσεις, καθώς υποτάσσει την προσωπική ελευθερία στην κοινωνική ένταξη. Επομένως το ζήτημα έχει να μελετηθεί στα πλαίσια της προσωπικής ελευθερίας και του προσωπικού υπαρξιακού συμφέροντος, που δεν αφορά μόνο μια χρονική στιγμή, αλλά το σύνολο της ζωής και του νοήματος που επιλέγει να δώσει κανείς σ’ αυτή.
Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με αφορμή την αίσθηση μοναξιάς που όλοι έχουν βιώσει βασανιστήρια κάποια στιγμή της ζωής τους και που αναζητά μια οποία προσωρινή ανακούφιση, αλλά με την δημιουργία προσωπικού δικτύου που δίνει νόημα στην ύπαρξη. Διαφορετικά, η όποια σύμβαση σχέσης, έστω και νομότυπης για το κοινωνικό σύνολο, θα είναι ανεπαρκής και θα αναζητά μια όποια άλλη διέξοδο.
Η προσωπική μου απάντηση είναι ότι μπορεί σε αρχαϊκό ορμέμφυτο επίπεδο να είμαστε παν-γαμι- κοί, με την έννοια ότι τεχνικά στο επίπεδο της αυτονομημένης σεξουαλικότητας τα πάντα μπορούν να συμβούν, αλλά ότι οι διαφοροποιημένοι άνθρωποι επιλέγουν την μονογαμία όχι απλώς ως κοινωνική ή ηθική επιταγή, αλλά ως δυνατότητα για προσωπική ολοκλήρωση, όπου ο εαυτός δεν κατακερματίζεται και που ο έρωτας δεν περιορίζεται στην ευκαιριακή σεξουαλική ευχαρίστηση.
Τα αναγκαία «Όχι»! Η ενηλικίωση απαιτεί να γνωρίζεις να λες όχι! Πολλές φορές μέσα στην ημέρα σου. Δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου αν δεν διαφοροποιείσαι από τον περίγυρό σου. Δεν μπορείς να χτίζεις κάτι σημαντικό, αν δεν πεις πολλά όχι στους περισπασμούς που υφίστανται διαρκώς.
Τα καλά παιδιά που δεν τους είχε επιτραπεί να πουν όχι στους γονείς τους, μπορεί να γίνουν καλοί υπάλληλοι, αλλά όχι καλοί επιχειρηματίες, μπορεί να γίνουν βολικοί σύντροφοι, αλλά όχι ερωτικοί άνθρωποι.
Το παιδί που δεν του επιτράπηκε να επιλέξει τις σπουδές του, πώς θα επιλέξει σύντροφο; Το παιδί που δεν τολμά να διαφοροποιηθεί από την μαζική στάση της παρέας και ακολουθεί παθητικά τις αυτο- καταστροφικές στάσεις της, πώς θα μπορέσει να γίνει ο εραστής που θα υπερασπιστεί την συντροφική σχέση του, όταν μια άλλη παρέα θα τον καλεί στην στιγμιαία ευχαρίστηση;
Το σύνηθες ερώτημα στις ευκαιριακές προκλήσεις είναι το «γιατί όχι;», που σημαίνει «δεν έχω και τίποτα να χάσω» ή «δεν έχω και τίποτα πιο σημαντικό να κάνω».
Το «γιατί όχι;» είναι ένα ερώτημα που δείχνει την επιφανειακή αντίληψη εκείνου που το θέτει, αφού δεικνύει ότι δεν έχει σταθερό προσανατολισμό ζωής, αλλά ευκαιριακές κινήσεις για να αποφεύγει τη συ- νειδητοποίηση των κενών του. Επομένως το «γιατί όχι;» οδηγεί σε μια ξενέρωτη αποδοχή μιας ξενέρωτης σεξουαλικής ζωής.
Μια γνωστή στους φυχολογικούς κύκλους μελέτη έγινε με παιδιά νηπιαγωγείου. Τους προσφέρθηκε μια καραμέλα αν έφευγαν αμέσως από την τάξη και πήγαιναν στην αυλή και μια σοκολάτα αν έμεναν στην τάξη μέχρι να φτάσει η ώρα του διαλείμματος.
Μετά από 20 χρόνια εξέτασαν την εξέλιξη των παιδιών αυτών. Βρεθηκε με μεγάλη διαφορά ότι τα παιδιά που είχαν αντέζει να πουν όχι στην άμεση ευχαρίστηση για να πάρουν την σοκολάτα, είχαν πάει, πολύ καλύτερα στην ακαδημαϊκή και την προσωπική τους πορεία από ό,τι τα παιδιά που είχαν βιαστεί να πάρουν την καραμέλα.
Σε κάποιες κρίσιμες στιγμές της ζωής δεν σε σώζουν οι κανόνες ηθικής, αλλά η εξυπνάδα.
Ναι, σήμερα απαιτείται εξυπνάδα για να αποφεύγεις όλες εκείνες τις ελκυστικές προσφορές ευχαρίστησης που, ενώ μοιάζουν σαν ερωτικές ευκαιρίες, στην πραγματικότητα είναι ιοί που εισέρχονται στην προσωπικότητά σου και σε ελέγχουν και χάνεις και την ζωντάνια και την ερωτικότητά σου. Ισχύει δηλαδή το σοφό σχόλιο που λέει: « Και αν όλα μού επιτρέπονται, δεν με συμφέρουν όλα».
loading...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κάντε το σχόλιο σας,η άποψή σας είναι πολύ πολύτιμη για εμάς. Σας ευχαριστούμε.