1952. Η Εβίτα Περόν μόλις πέθανε. Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές μορφές της σύγχρονης ιστορίας, πέθανε στην ίδια ηλικία με τον Χριστό και ταριχεύτηκε με μια νέα και καινοτόμα τεχνική για να γίνει η “Ωραία Κοιμωμένη”.Εν τω μεταξύ, στην Αργεντινή, τα πραξικοπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και κάποιοι δικτάτορες θέλουν να βγάλουν το μύθο της Εβίτας από τη μνήμη του κόσμου.
Έτσι το άψυχο σώμα της, μετά την ταρίχευση του, κλάπηκε από τη στρατιωτική χούντα και κρύφτηκε από το Βατικανό, με αποτέλεσμα το όνομα της να προκαλεί λαϊκές εξεγέρσεις τα χρόνια που ακολούθησαν.
Η ταινία ξεκινάει από την ημέρα που πέθανε και τελειώνει τη βραδιά που θάφτηκε, 25 χρόνια μετά.
Σε τούτη την παράξενη όσο και μαγευτική σκηνοθετική ακροβασία του Πάμπλο Αγιουέρο μεταξύ Ιστορίας και μύθου, η Εβίτα Περόν κυκλοφορεί ως πτώμα κυριολεκτικά στο πρώτο ήμισυ και ως φάντασμα μεταφορικά σε όλη τη φιλμική διάρκεια δια μέσου τριών ιστοριών που τις συνδέει η αφήγηση ενός αντιπερονικού αξιωματικού του 1976.
Στην πρώτη, ένας ταριχευτής ετοιμάζει με υπέρτατο σεβασμό και ακρίβεια το άψυχο σώμα της πρώτης κυρίας της Αργεντινής, το 1952.
Στη δεύτερη, ένας χουντικός λοχαγός καλείται να φυγαδεύσει το πτώμα-σύμβολο σε απόρρητη τοποθεσία, παρέα με έναν νεαρό στρατιώτη, το 1956.
Και στην τρίτη, τοποθετημένη στα 1969, επαναστάτες απαγάγουν τον Στρατηγό Αραμπούρου ζητώντας να τους αποκαλύψει τα κατατόπια της σωρού.
Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με την κατάφορτη σε σύμβολα ταινία-κόνσεπτ ενός στιλίστα.
Ο οποίος, ωστόσο, φροντίζει να ηλεκτρίζει με χαρακτηρολογικές λεπτομέρειες και δραματικές εντάσεις το κάθε ξεχωριστό κεφάλαιο του έργου του και να τα δένει όλα αρμονικά στο φάσμα του σταθερά παλλόμενου αποτυπώματος τούτης της «αγίας των φτωχών» στη μαζική αργεντίνικη συνείδηση.
Μια σύνοψη της σύγχρονης αργεντίνικης πολιτικής ιστορίας ιδιότυπη, απαιτητική, όσο και άκρως γοητευτική.
ΠΗΓΗ: cinemag.gr
loading...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κάντε το σχόλιο σας,η άποψή σας είναι πολύ πολύτιμη για εμάς. Σας ευχαριστούμε.